De reden dat we gaan overwinteren

Het is midden in de nacht als ik wakker schrik van een piepend en proestend geluid. In een fractie van een seconde besef ik me dat dat geluid vanuit de voorste slaapkamer komt en mijn hart klopt in mijn keel. Terwijl ik mijn bril van mijn nachtkastje grijp werp ik een snelle blik op mijn telefoon, het is 03.10 uur.

Aan de andere kant van het bed word Mark ook wakker en terwijl ik snel naar de slaapkamer van Tess sprint rent hij naar de badkamer om haar medicijnen te pakken.

Tess zit rechtop in haar bed en voelt zich enorm benauwd. Haar lippen zijn blauw, haar ademhaling oppervlakkig en met snelle korte teugen. Als ze inademt hoor ik een flink rochelend geluid, gevolgd door een piepende ademhaling als ze weer uitademt. Ze heeft zweetdruppeltjes om haar bovenlip en rondom haar neus,maar voelt koud en klam aan. Haar spierwitte gezicht kijkt ons hulpeloos aan. Ze heeft deze nachtelijke aanvallen van benauwdheid vaker. Het allerbelangrijkste is dat ze rustig blijft. Mark legt zijn handen op haar buik en doet samen met haar ademhalingsoefeningen.Ondertussen geef ik haar snel de medicatie voor haar longen waarvan de longblaasjes weer open gaan staan.

Als de ergste benauwdheid weg is wisselen Mark en ik een snelle blik met elkaar… zonder iets te zeggen weten we wat we elkaar willen vragen; gaan we naar het ziekenhuis of zitten we deze thuis uit? De acute benauwdheid is weg maar ze rochelt nog flink en heeft veel vastzittend slijm en , mede omdat ze die nacht al eerder extra medicatie heeft gehad, besluit ik toch even telefonisch af te stemmen met de dienstdoende arts wat wijsheid is.

Terwijl ik in de wacht sta valt Tess in slaap, haar ademhaling is rustig en afgezien van het rochelende geluid niet meer hoorbaar. Ik besluit de telefonische verbinding te verbreken zodat we allemaal nog even slaap kunnen pakken.

Inmiddels is het 04.30 uur en we kruipen terug ons bed in want over 2 uur gaat de wekker al weer en heb ik een vroege dienst. Mark checkt snel zijn zakelijke agenda en verteld me dat hij belangrijke afspraken heeft die hij echt niet af kan zeggen.

Ik besluit mijn moeder een berichtje te sturen met de vraag of ze na haar nachtdienst op kan passen. Nog voordat ik in slaap val heb ik al een berichtje terug ‘ geen probleem, zij op de bank of bij me in bed met een filmpje op Netflix en ik slapen’.. mijn moeder is er echt een uit duizend! Om 06.15 uur ga ik de deur uit terwijl Tess nog slaapt.

Mijn collega’s willen me bij aanvang van de dienst eigenlijk direct naar huis sturen. Ik wil mijn collega’s niet laten zitten dus we spreken af dat ik blijf maar naar huis ga als het rustig is op de afdeling. Tegen 09.30 uur krijg ik een appje van mijn moeder. ‘ ik ben met Tess naar het ziekenhuis, gaat niet goed’.

Mijn collega’s sturen me direct naar huis, onderweg in de auto bedenk ik me eigenlijk alleen maar dat mijn arme moeder helemaal nog niet heeft kunnen slapen na naar nachtdienst en dat ik haar snel moet aflossen.

Als ik in Enschede ben rijdt mijn moeder net weer met Tess naar huis, ze voelt zich met de nodige extra medicatie gelukkig weer een stuk beter. Ik ga met haar een filmpje kijken in het grote bed en mijn moeder kan eindelijk slapen.