Overwinteren 2.0

Het is inmiddels een aantal maanden geleden dat we onze laatste blog schreven. Daarin was te lezen dat Tess en ik eerder dan gedacht met mijn ouders terug gingen naar ons koude kikkerlandje omdat we (oké…ik!) het thuisfront zo ontzettend misten en het plezier er echt helemaal vanaf was.

Wat was het een heerlijk en emotioneel moment toen we landen op Eindhoven AirPort waar Mark ons samen met mijn jongste broertje en jongste nichtje stond op te wachten; de kerstaflevering van all you need is love was er niets bij! Diezelfde avond nog én de dagen daarna was het een aanloop aan familie en vrienden die ons toch ook wel hadden gemist en verbaasd waren om te zien dat Tess er zo ontzettend goed uit zag. Flink gegroeid in lengte en stiekem was er her en der ook wat van de Portugese keuken blijven plakken op haar billen, maar dat mocht ook wel!

De meest gestelde vraag was direct ‘gaan jullie het weer doen?’ Natuurlijk gaan we het weer doen, in Portugal hebben we een kind met veel energie, weinig medicatie en nagenoeg zonder benauwdheid en slechte nachten. Maar gezien het abrupte einde van de vorige keer moesten we over de praktische invulling nog wel even héél goed praten en nadenken…

Eind 2019 liet Mark zijn werkgever al weten dat hij per 1 april zou gaan overstappen naar een nieuwe werkgever en mijn tijd alleen in Portugal gaf mij ook inzichten over mijn werk en de combinatie met mijn gezin. Dit zorgde ervoor dat ik vrij snel na terugkomst in Nederland de stoute schoenen heb aangetrokken en ben gaan solliciteren op een geweldige functie die precies op dat moment voorbij kwam. En eerlijk; solliciteren is natuurlijk al spannend, maar nog 10 keer spannender als je bij je gesprek meteen aangeeft dat je in de winterperiode wel minimaal 3 maanden naar het buitenland wil. Het gesprek ging goed en zelfs mijn afwezigheid om te overwinteren was geen belemmering!

Inmiddels voelen Mark en ik ons als een vis in het water bij onze nieuwe werkgevers en zijn we blij verrast door de flexibiliteit van beide bedrijven. We gaan namelijk dit keer allebei vanuit Portugal (digitaal) werken! Dit betekent dus dat we gewoon de volle tijd daar als gezinnetje compleet zijn! Hoe fijn is dat! Mark werkt er fulltime en ik ga de helft van mijn uren werken en neem voor de andere helft onbetaald verlof op. Zo ontzettend fijn dat dit kan!

Het was voor ons meteen duidelijk dat we opnieuw naar Albufeira wilden en hetzelfde appartement was gelukkig nog vrij. Nog voor de zomervakantie hadden we telefonisch toestemming van de kinderlongarts en stond de huur van het fijne appartement alweer vast.

Tess is het nieuwe schooljaar begonnen in de brugklas op een nieuwe school. Er zijn op school een aantal aanpassingen nodig voor Tess en daar werkten zij volledig aan mee. Al haar docenten zijn enorm betrokken en zetten zich ontzettend in om het onderwijs voor haar passend te krijgen. Zelfs toen ze bij de overgang van zomer naar herfst erg ziek werd en twee weken school mistte hebben ze haar geholpen waar het kon, diep respect voor deze docenten (én de ICT coördinator) die zelfs in de avonden en weekenden nog reageren op berichtjes via Teams!

Kortom, de plannen zijn concreet en de voorbereidingen zijn volop bezig. Als alles (ook Corona technisch) mee zit vertrekken we half november met zijn drieën naar Portugal. Met de auto dit keer, zodat we ook voldoende spullen mee kunnen nemen om onze werkplekken in te richten. (En dat ik meer kleding & schoenen mee kan nemen is een mooie bijkomstigheid natuurlijk)

Het kleine beetje onzekerheid zit ‘m nu nog, net als vorig jaar, in de officiële papieren van de leerplichtambtenaar. Telefonisch hebben we akkoord van zowel de kinderlongarts als van de leerplichtambtenaar maar pas als de enveloppe met ondertekende akkoordverklaring op de mat valt kunnen we opgelucht ademhalen, onze route uitstippelen, afscheid nemen van familie & vrienden en een paar heerlijke maanden tegemoet gaan mét zijn drieën!