Roadtrip dag 1

Nadat we afgelopen week volledig Corona proof op afstand een ‘kofferbak-afscheidsfeestje’ gaven voor familie, vrienden en buren zijn we gisteren begonnen aan onze reis. Dat was geen dag te vroeg want de laatste week was voor Tess de koek écht op en dat resulteerde woensdag nog even in een flinke longaanval waar ze goed ziek van was…

Rond 14.00 uur zijn we ,met een overvolle auto, weggereden en uitgezwaaid door familie, vriendinnen van Tess en buren. Onze navigatie gaf aan dat we maar liefst 2670 kilometer voor de boeg hadden en dat we daar ruim 24 uur over zouden doen. Wij hebben geen haast en hebben er vier dagen voor uitgetrokken. Nederland en België waren we in een mum van tijd door en zonder controles.

We hadden vooraf bedacht dat we ergens rond Lille op zoek zouden gaan naar een plek om te overnachten. Maar toen we al rond 18.00 uur in de buurt van Lille reden besloten we toch nog een stukje verder door te rijden. Een uurtje later reden we nog zo’n 100 kilometer boven Parijs en vonden we het wel mooi geweest voor die dag.

Terwijl ik nog even het gaspedaal intrapte checkte Mark de hotels in de omgeving. Op zo’n half uurtje rijden zat een hotel aan de snelweg die ons prima leek. Omdat we niet online konden boeken belden we naar het hotel om te vragen of er nog kamers vrij waren. We kregen vrijwel direct een vriendelijk frans sprekend bandje aan de lijn. Ons Frans gaat niet heel veel verder dan ‘bonjour’, ‘croissant’ en een paar vieze woorden maar gelukkig heeft Tess een gemiddelde van 9.3 voor Frans op haar cijferlijst en wist ze ons de betekenis van het bandje te vertellen; het nummer was buiten gebruik.

We besloten maar gewoon naar het hotel te rijden en daar ter plekke te vragen of er een kamer beschikbaar was. Bij het hotel aangekomen zat er een groot hek voor de donkere en verlaten parkeerplaats van het hotel met daaromheen een dik kettingslot. Op een A4-tje op het hek stond in grote letters ‘FERMÉ’.

Mark bleek toch nog een extra woord Frans te kennen (met dank aan het programma Chateau Meiland) en maakte ons door middel van een geniale imitatie van Martien duidelijk dat ‘fermé’ gesloten betekent.

We keerden de auto en zochten op booking.com naar andere hotels in de buurt. Er waren minder hotels geopend dan we vooraf hadden gedacht, maar ja Frankrijk is natuurlijk ook in een lockdown. Uiteindelijk vonden we online een motel op een half uurtje rijden dat we ook direct konden boeken.

Ons plan en advies van het ministerie van Buitenlandse zaken om de snelweg niet te verlaten hebben we overboord moeten gooien want het motel stond ergens net buiten een piepklein dorpje met hele oude huizen waarvan alle luiken dicht zaten. We reden de slecht verlichte parkeerplaats van het motel op en parkeerden de auto, waarna we met zijn drieën naar een gebouwtje liepen dat moest doorgaan voor een receptie. Het was echt geen luxe en er was geen mogelijkheid om te dineren of te ontbijten maar we hadden wel een bed voor de nacht op een relatief prima kamer voor maar €55,00.

Rond 21.00 uur lagen we gezellig in onze pyjama’s de finale van ‘the masked singer’ te kijken vanaf de laptop met een zelf meegebracht chipje en rood wijntje. Na een nachtje onrustig slapen waren we vanmorgen alle drie al om 6.30 uur klaarwakker. Een uurtje later waren we gewassen en aangekleed en stonden we een ontbijtje in elkaar te flansen; droge broodjes van gisteren met een extra laag boter en een plak oude kaas, een slokje water dat smaakte naar chloor en een paar druiven.

Terwijl Mark naar het receptie gebouwtje liep om uit te checken pakten Tess en ik de spulletjes weer in de auto. De receptie was op slot en onbemand dus uitchecken was niet mogelijk, de sleutel van onze kamer hebben we maar op de kamer laten liggen. Als we de wat triest ogende parkeerplaats afrijden zegt Tess opgewekt: ‘dat was leuk hè mam, een keer in een hotel dat niet luxe is’.

‘Ja Tess, we zijn nu echte roadtrippers’ lachen we terwijl Mark en ik snel op zoek gaan naar de eerste mogelijkheid om een kop koffie te kopen en de weg te vervolgen.