Leerplicht

‘Wij willen graag toestemming om met Tess te overwinteren aankomende winter’ typ ik in een mailtje naar de intern begeleider van de school van Tess. ‘Zoals je weet volgt ze de afgelopen jaren al lessen vanuit huis, en dat willen we dan graag doorzetten in het buitenland’ ga ik verder.

Het is een week of 5 geleden dat we informatie gingen opzoeken over overwinteren, de financiële kant grotendeels in kaart brachten en besloten te proberen om het plan waar te maken. Stap 1 is school/leerplicht… daarmee valt of staat dit hele idee.

Enkele dagen later krijg ik bericht van de intern begeleider dat hij contact heeft gehad met de leerplicht en het overkoepelende orgaan van basisscholen in onze stad. Zij zijn ,onder bepaalde voorwaarden, akkoord gegaan om ruim 3 maanden weg te blijven. Over twee weken heb ik een afspraak met school om de voorwaarden te bespreken.

Oké stap 2…. dat is de stap dat ik mijn leidinggevende ga vragen of ik ruim 3 maanden onbetaald verlof kan opnemen. Ik werk als verpleegkundige en die zijn nogal schaars… en dan ook nog vrij met alle feestdagen, het is nogal wat wat ik vraag. Met frisse tegenzin ga ik het gesprek aan en zij reageert zoals ik stiekem ook wel van haar had verwacht; begripvol en heel meelevend. ‘Ik kan onbetaald verlof opnemen!!! ‘ schreeuw ik blij als ik Mark onderweg naar huis op bel.

‘S avonds ploffen we opgelucht en verheugd op de bank. Gaat het dan echt gebeuren?! We komen op een heerlijke roze wolk en zien het al helemaal voor ons.

Lange wandelingen op het strand waarbij Tess vol energie voor ons uitrent, boottochtjes, snorkelen, prachtige zonsondergang, geen (winter)jas aan hoeven, geen regen en bovenal geen dochter die zich ziek, benauwd en zwak voelt. ‘S nachts doorslapen! En niet allebei rechtop in bed zitten met het hart in onze keel omdat er een hoestbui komt vanuit de slaapkamer van Tess, waarna we beide snel onze agenda’s checken om af te spreken wie van ons de volgende ochtend bij Tess blijft als ze koorts krijgt en benauwd wordt. En dan hoeven we ook mijn lieve moeder (oma krullie) niet meer bijna wekelijks wakker te bellen met de vraag of ze op Tess kan passen… of nog erger; dat we haar weer moeten vragen om vanuit haar nachtdienst Tess op te pikken om met haar langs de arts te gaan voor een extra controle.