Aankomst!

Toen we vorige week aankwamen bij het appartement waren we blij verrast om te zien dat de verhuurster een aantal leuke accessoires had aangebracht in het appartement om het geheel wat gezelliger en huiselijker te maken. Vorig jaar misten we een stofzuiger in het appartement, voor ons een vrij essentieel apparaat gezien de stof allergie van Tess, en deze had ze (mede) naar aanleiding van mijn feedback aangeschaft. Toen we ook nog een heerlijke fles champagne, ijsjes voor Tess in de vriezer én een lief handgeschreven welkomstbriefje vonden in de keuken wisten we meteen weer waarom we opnieuw voor dit fijne appartement van deze lieve verhuurster hadden gekozen. Het voelt zelfs een klein beetje als thuiskomen…

Terwijl we de auto leeghalen worden we al aangesproken door buurtbewoners die ons inmiddels (her)kennen en vertellen we dat we opnieuw de hele winter blijven. Door Corona ligt het toerisme hier deels op zijn gat en ze vertellen ons dat we niet bang hoeven te zijn voor Corona. Het aantal besmettingen in de Algarve is relatief laag (helemaal vergeleken met Nederland/Twente) en het risico op besmetting daarmee ook erg klein. Daarbij is hier de regel minimaal 2 meter afstand te houden en zijn mondkapjes zowel binnen als buiten verplicht (buiten alleen als de 2 meter afstand niet te waarborgen is)

We hebben echt belachelijk veel spullen mee in de auto; kleding en toiletartikelen natuurlijk maar ook 2 opklaptafels, 6(!) laptops, 3 toetsenborden, schoolboeken, spelletjes, leesboeken, een tosti ijzer én een nieuwe koffie machine. Nu we hier ook gaan (thuis)werken vonden we dat we onszelf wel dezelfde heerlijke vers gemalen bonen koffie mochten gunnen als thuis dus hebben we een kleinere versie gekocht om mee te nemen.

Het uitpakken gaat als een geoliede machine en lekker gestructureerd. Mark en Tess lopen steeds naar de auto om spullen op te halen en ik geef ze in het appartement een logische plek. Als alle spullen uit de auto zijn gehaald, gaan Mark en Tess samen voor het avondeten zorgen terwijl ik de laatste kleding in de kasten hang. Het avondeten bestaat op dag 1 van elke ‘vakantie’ trouwens altijd uit McDonald’s. Niet omdat Mark en ik dat nou zo lekker vinden maar omdat McDonald’s met Tess altijd makkelijk was op een luchthaven. ‘Nuggets’ was denk ik 1 van de eerste woorden die Tess aan haar vocabulaire toevoegde, een McDonald’s hebben ze (bijna) overal op de wereld en zo werd een traditie geboren.

De volgende dag zijn we onverwacht een dagje vrij, we hadden namelijk gedacht nog onderweg te zijn. Nadat Mark het hele WiFi netwerk van thuis hier had geïnstalleerd en we een super stabiele verbinding hadden konden we onze werkplekken gaan installeren. Tess & Mark werken ieder vanaf een opklaptafel ,die dienst doen als bureau, op de twee slaapkamers en ik werk aan de keukentafel. Daarna nog even boodschappen gedaan, grappig feitje: bij de supermarkt staat een stoplicht die bijhoudt hoeveel mensen er binnen zijn en of je al naar binnen mag. De rest van de dag hebben we vooral genoten van de zon.

Dinsdag begon het echte leven hier, om 07.15 uur zat Tess startklaar voor haar online onderwijs en een klein kwartiertje later waren ook Mark en ik aan het werk. ‘s Middags even lekker lunchen in de zon op het balkon en na het werk nog even een stuk wandelen langs zee. Diezelfde avond voelt Tess zich al goed genoeg om ons te vragen of ze al mag minderen met medicatie. Omdat de laatste longaanval nog geen week geleden was (en die daarvoor bijna 2 weken duurde) zijn Mark en ik wat huiverig om nu al af te bouwen, maar twee dagen later vraagt ze het opnieuw en stemmen we er mee in. Ze voelt zich echt goed!

De dagen zijn gevuld met werk & school en daarbuiten is er genoeg ruimte om te genieten van de zon en de omgeving. Op vrijdag ben ik vrij en is Tess ook al om 11.30 uur vrij van school. We besluiten dat het een prima gelegenheid is om lekker te gaan lunchen bij een van onze favoriete restaurants in de haven. Mark heeft nog wel het nodige werk te doen maar kan dit ook wel even vanaf de iPad en zo zitten we een kleine twee uur later aan een glaasje rosé en een heerlijke lunch in de haven van Albufeira. Het personeel van het restaurant herkend ons direct als we een plekje zoeken op het terras. Ze zijn blij te horen dat we weer de hele winter blijven en laten nog even subtiel weten dat de horeca het financieel zwaar heeft nu de toeristen wegblijven.

Als we rond 16.00 uur weer terug gaan naar het appartement vragen ze waarom we niet nog wat langer blijven, vanaf nu hebben ze namelijk elke vrijdagavond live muziek én ze hebben de menu kaart uitgebreid. Eerlijk is eerlijk; we snakken er wel naar om een avondje op het terras door te brengen met live muziek, een kan sangria én grote pan met paella maar helaas moet er nog even gewerkt worden en moet Tess nog huiswerk maken. We hebben tenslotte geen vakantie… maar we weten al wel waar en hoe we volgende week vrijdag ons weekend inluiden!