We zaten er eigenlijk al een dag of 3 tegenaan te hikken en zoals altijd in vervelende situaties gooiden we er een flinke dosis galgenhumor tegenaan om het wat luchtiger te maken. Maar nadat we gistermiddag nog een heerlijke dag samen hadden, picknickend op een strandje waar we helemaal alleen waren, werden we vanmorgen alle drie toch net iets minder vrolijk wakker.
Terwijl Mark zich klaar maakte in de badkamer en ik ‘chef ontbijt’ was hoorde ik vanuit de slaapkamer van Tess dat ze steeds haar neus ophaalde. Haar gezondheid heeft hier zulke grote sprongen gemaakt dat kuchjes & gesnotter al even verleden tijd zijn dus dit was raar. Nieuwsgierig stak ik mijn hoofd om haar slaapkamerdeur en zag daar een heel verdrietig meisje zitten. ‘Mark… ze huilt’ roep ik vanuit haar slaapkamer. Mark komt er al aangelopen en samen kruipen ze knuffelend en zacht samen huilend op de rand van het bed. Ik gun vader en dochter even hun momentje en ga verder met koffie maken en brood roosteren in de keuken.
Als het ontbijt op is rijden we richting Faro AirPort. Op P1 mogen we kort parkeren, maximaal 10 minuten, dus we stappen alle drie uit en knuffelen even flink. ‘Ga nu maar snel’ zeg ik terwijl de tranen in mijn ogen springen als ik naar Tess kijk die alweer begint te huilen. We zijn meer van de snelle & harde aanpak dus Mark loopt richting ingang van de AirPort en Tess en ik stappen weer in de auto.
Binnen 5 minuten draaien we de A22 op richting Ria Formosa national Parque waar we mooie natuur foto’s willen gaan maken. Ergens is er iets mis gegaan (afslag gemist?) en we kunnen het park niet vinden. Wel komen we een andere prachtige wandelplek waar we toch ook wel een uurtje lekker konden wandelen en in een van de vele velden met klavertjes op zoek gingen naar een klavertjevier, helaas zonder succes trouwens.
Terug bij de auto besluiten we het er toch niet bij te laten zitten en nog even op zoek te gaan naar het nationale Parque, en deze keer vinden we de ingang wel. Tess geeft aan dat ze geen zin meer heeft om weer te lopen dus rijden we richting ‘thuis’.
Onderweg rijden we langs de ‘designer outlet Algarve’ , het is Black Friday én we zijn een tikkeltje verdrietig dus een hele goede reden (vinden wij) om de afslag te nemen en een plekje te zoeken op de parkeerplaats, waar we al heel snel zien dat veel meer mensen willen shoppen met Black Friday korting. Tess is bij de aanblik van de Calvin Klein & Tommy Hilfiger store spontaan vergeten dat ze niet meer wilde lopen.
Boven ons zien we een vliegtuig voorbij komen. Zou Mark er in zitten? We zwaaien toch maar even voor de zekerheid 😉
Terug in het appartement is het toch wel een beetje stil zonder Mark en krijg ik mijn eerste technische uitdaging al voor de kiezen. De telefoon van Tess laad ineens niet meer op en dat is ,volgens Tess, echt een ramp van ongekende omvang. Gelukkig kan ik het fiksen en kort daarna krijgen we een appje van Mark; hij is veilig geland op Nederlandse bodem. ‘Het is hier koud en het regent’ stuurt hij, terwijl wij heerlijk zitten te lunchen in het zonnetje en weten dat we hier nog 2,5 maand mogen zijn.
Voel met jullie mee lieverds! Gelukkig gaat de gezondheid van Tess wel echt de goede kant op, dat is vast een grote steun om aan vast te houden. De omgeving ziet er ook echt prachtig uit! Dat zonnetje hebben wij hier zeker niet ;-). Denk aan jullie! Veel liefs en een dikke knuffel!