Het afscheid nemen van Mark viel dit keer erg zwaar… al geldt dat eigenlijk alleen voor mij en niet voor Tess. Sterker nog, Tess heeft ons inmiddels zelfs laten weten dat ze eigenlijk niet meer terug wil naar Nederland. Jaren hebben Mark en ik gespeeld met het idee te emigreren voor Tess. Familie, vrienden, werk en ons fijne huis achter laten voor een onbekend land waar we alles opnieuw op zouden moeten bouwen en steeds besloten we het niet te doen, juist voor Tess! Ironisch wel hè..
Maar wees niet bang, we komen gewoon terug hoor! Als ik namelijk de afgelopen weken ergens achter ben gekomen dan is het wel hoe mooi en fijn ons leven in Nederland is. Het (nooit eerder ervaren) vreselijke gevoel van heimwee en de huilbuien zijn niet voor niets geweest en ik heb ontzettend leren waarderen wat ik in Nederland heb en daar toch wel als vanzelfsprekend zie. Even een spontaan kopje koffie bij mijn moeder, een avondje borrelen met een vriendin, eten met vrienden, mijn ei kwijt kunnen in mijn werk als verpleegkundige en de geoliede machine die Mark en ik samen zijn… dat mis ik hier enorm en vooral als Tess ‘s avonds in bed ligt en ik alleen op de bank zit met een kop thee en een typische vrouwen jank film op Netflix voel ik me heel zielig. Maar inmiddels heb ik mezelf al lang een flinke schop onder mijn kont gegeven en me weer herpakt hoor en hebben we hier weer de grootse lol samen.
Natuurlijk ben ik me er van bewust dat ik nu het mooie leven in Nederland aan het romantiseren ben. Want de realiteit is dat naast die fijne dingen er ook veel zorgen, stress en slaapgebrek zijn als het niet goed gaat met Tess. Het altijd 2 stappen verder denken (zijn er triggers die Tess benauwd maken, moeten we uit voorzorg al extra medicatie geven, is het alweer tijd voor medicatie etc) zit in Nederland in ons systeem maar nu we het hier los kunnen laten merk ik pas goed de impact die het op ons heeft. Heel even moest ik vorige week weer vooruit denken, we hadden bezoek uit Nederland en instructies als ‘ geen spuit deodorant, geen sterke parfum en haarlak buiten spuiten’ konden niet uitblijven en toen Tess ‘s middags een bosje bloemetjes had geplukt moest ze dat die nacht helaas toch bekopen met een aanval van benauwdheid.
Verder gaat het nog steeds super goed hier en genieten we volop van het mooie weer, de prachtige omgeving waarin we steeds nieuwe plekken ontdekken en wandelen we veel. Tess voelt zich top op nog steeds maar 2 medicijnen per dag en ik begin doordat de vermoeidheid en de stress wegvallen spontaan wat kilootjes te verliezen! We waren trouwens allebei wat verkouden en daar fietste Tess echt wonderbaarlijk goed doorheen. In Nederland krijgt ze direct hoge koorts, benauwdheid, dikke rochels van taai slijm, stopt ze met eten en drinken en is ze echt een dikke week heel erg ziek. Hier was ondersteuning met wat neusspray, hoestdrank en 3x een extra blauwe puf voldoende om er na 3 dagen alweer bovenop te zijn!
Een van de leuke plekken die we hebben bezocht is trouwens de dierentuin in Lagos. Echt een aanrader, mocht je ooit deze kant op gaan. Prachtig aangelegd met mooie paden, veel soorten vogels, mooie bloemen en genoeg schaduw.We hebben ons er wel een aantal uur vermaakt!
We hebben nog zo’n 4 weken tot we weer terug gaan naar Nederland en er staan nog wel wat activiteiten en bezienswaardigheden op ons lijstje. Waaronder de bottenkapel in Faro waar echte schedels te zien zijn, die we van plan zijn zondag te bezoeken. We rijden dan namelijk toch weer naar Faro AirPort om mijn ouders weer op te halen nadat we ze 6 weken niet hebben gezien. En daar hebben we toch een partij zin in! Meer daarover lees je in onze volgende blog.
