Portugal vs Nederland

Portugal is echt een prachtig land en de bevolking is meer dan vriendelijk en gastvrij maar er zijn ook enorm veel verschillen met Nederland. Zo zijn ze hier over het algemeen ontzettend ‘tranquila’. En dát is nou net even iets waar wij Nederlanders niet echt in uitblinken. Je wordt hier wel gedwongen mee te gaan in de rustige flow. Al is het alleen al omdat de caissière bij de supermarkt alle tijd neemt om rustig je boodschappen langs de scanner te ‘bliepen’ of omdat een restaurant of winkeleigenaar op een zonnige dag gewoon besluit thuis te blijven en je voor een dichte deur laat staan. Een groot voordeel van deze levensstijl is wel dat je aanzienlijk minder gestresst bent en die verminderde stress beginnen we hier ook te ervaren, al blijven er natuurlijk uitzonderingen…

Want als je een ‘handyman’ nodig hebt wordt je geduld pas écht op de proef gesteld. Tijdens de storm van vorige week is het rolluik van de ‘master bedroom’ kapot gegaan. Hiervan hadden we die ochtend ons contactpersoon op de hoogte gesteld met het verzoek dit te maken. Hij appte al snel terug; ‘the handyman is not available today….’ In Nederland zouden we doorvragen maar hier is dit de normaalste zaak van de wereld dus besloten we geduldig te wachten op nieuws. Nog geen uur later stond de handyman ineens toch voor de deur! ‘Aah you are here for the shutters right?’ hoor ik Mark zeggen terwijl hij de beste man richting slaapkamer probeert te kletsen. De man kijkt Mark een beetje glazig aan vanachter zijn mondkapje, schudt zijn hoofd en loopt stoïcijns door naar de badkamer van Tess. Nee hij kwam niet voor de ‘shutters’, sterker nog… hij keek alsof hij het woord shutters vandaag voor het eerst had gehoord. Hij kwam om iets op te meten in de badkamer. Een dag of 4- 5 daarvoor daarvoor hadden we inderdaad bericht gekregen van ons contactpersoon dat de handyman langs zou komen. Tess was alleen thuis toen we het bericht kregen. We stonden net de wekelijkse boodschappen op de band te leggen toen zijn bericht binnen kwam en baalde als een stekker dat de caissière op haar dooie gemakje haar werk deed terwijl mijn kind alleen thuis was en ieder moment bezoek kon krijgen van een onbekende man die een andere taal spreekt. Niet dat Tess dat vervelend vindt trouwens en ze spreekt een heel goed woordje Engels maar toch voelt het niet echt chill.

In het appartement aangekomen was de handyman nog niet geweest. Wij hadden zin om lekker naar de haven te gaan dus zijn vrij snel, dit keer met Tess, weer vertrokken. De handyman heeft een reserve sleutel dus hij kon er wel in en we waren dan ook in de veronderstelling dat hij dat ook had gedaan. Niet dus! Misschien slecht gedacht maar we denken stiekem dat hij ineens op de stoep stond die middag omdat hij een aantal gemiste oproepen had van ons contactpersoon, zijn opdrachtgever, en hem ineens te binnen schoot dat hij hier nog iets moest doen.

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken: hij was er nu dus we vroegen hem meteen even naar het rolluik te kijken. Dat kon natuurlijk niet want hij had hier geen opdracht voor gekregen. Bij het weggaan adviseerde hij ons om foto’s te maken en deze naar ons contactpersoon te sturen. Zo gezegd zo gedaan; ‘ he will come back to fix it, he needs to bring one of his employees to help’ was het antwoord. En toen niets…. complete radio stilte! Maar wij zaten ondertussen wel met een slaapkamer waar geen daglicht en geen frisse lucht in kwam. En even een korte situatieschets; ons toilet zit in dezelfde ruimte, geloof me dat een beetje frisse lucht op zijn tijd dan echt geen overbodige luxe is, of niet Mark?!

Ik heb echt geprobeerd mijn ongeduldige Nederlands mentaliteit de baas te blijven, het lukte me niet en voor ik het wist had ik een berichtje klaar staan om naar ons contactpersoon te sturen. Ik was nog wel zo verstandig het berichtje door de ballotage commissie (in de vorm van Mark) te laten gaan. De mensen die mij kennen weten dat ik erg direct en niet altijd even tactisch ben, twee dingen die buiten Nederland niet perse gewaardeerd worden. Onze contactpersoon excuseerde zich en gaf aan afhankelijk te zijn van de beschikbaarheid van de handyman, wat super begrijpelijk is, maar een paar uur later stonden er toch ineens een handyman en partner in crime voor de deur en zo werd het rolluik toch nog voor het weekend gefixt! Uiteraard was ik ook wel zo vriendelijk om ons contactpersoon te bedanken voor zijn inzet.

En dan nu het antwoord op de vraag die veel lezers heeft bezig gehouden; heeft Tess een 7 of hoger gehaald voor haar wiskunde proefwerk? Ja hoor dat heeft ze! Ze had gewoon een *tromgeroffel* 8.6 (!!) gehaald. De kipnuggets en mc flurry waren dus echt verdiend, op het moment suprème probeerde ze er natuurlijk ook een grote friet uit te halen maar daar zijn we niet ingetrapt hoor. Die krijgt ze erbij als ze een 9 of hoger haalt voor het volgende proefwerk haha.

Woensdagochtend was het heerlijk weer voor een wandeling, ik had mijn eerste cliënt pas om 10.00 uur gepland staan dus kon er lekker even in mijn eentje op uit terwijl Tess al school volgde en Mark aan het werk was. De omgeving is hier prachtig maar er is veel hoogteverschil en dat is dus echt mega confronterend voor mijn conditie, of nou ja eigenlijk het gebrek daar aan, en daar moet écht iets aan gebeuren. Dus liep ik om iets voor 8.00 in mijn sportoutfit met een opzwepend muziekje uit mijn oordopjes naar het bijna helemaal verlaten strand voor een flinke strandwandeling. Even wilde ik smokkelen door de lift terug te nemen naar boven maar het universum stak daar een stokje voor; de lift was buiten gebruik! Klimmen dus…. af en toe stopte ik even om een mooie foto te maken, maar stiekem ook een beetje om te verdoezelen dat ik even op adem moet komen. Om dat te compenseren ging ik wel met een omweg terug naar het appartement.

Tijdens mijn ‘detour’ kwam ik een vriendelijke man tegen. Hij vroeg me of ik oké was en we raakten aan de praat. Hij stelde zich voor, vroeg waar ik vandaan kom en vertelde dat hij Nederland wel kent omdat hij er in een AZC heeft gezeten. Terwijl hij een hijs van zijn joint nam vroeg hij of ik een ‘café’ met hem wilde drinken. Ik bedankte hem vriendelijk en vroeg wat hij rookte. Een totaal overbodige vraag gezien de enorme wiet lucht die om hem heen hing. ‘aaaaah, do you want to smoke a joint together?’ vroeg hij. Ook daarvoor bedankte ik vriendelijk en hij leek een beetje teleurgesteld. Ik hoorde hem bijna denken: ze blowt niet, wat een flut Hollander! Ik liep snel door naar huis en pas toen ik thuis in de spiegel keek begreep ik zijn vraag of ik wel oké was….mijn gezicht was zo rood dat een tomaat er jaloers op zou zijn en het zweet sijpelde met een straaltje van mijn voorhoofd, maar ik had wel mijn trainingsdoel voor die dag gehaald en prachtige plaatjes gemaakt om met jullie te delen.